अंतर

एरवी आपल्यातल्या अंतराला
नियतीची क्रूर चेष्टा
म्हटल्यावर...
"पार्ट ऑफ लाईफ आहे,
तक्रार नाही रे कसलीच"
असं धिटाईनं
समजावणारी तू

आणि आज.........
"आपण काय एकमेकांना
'एका हाकेवर' आहोत"
म्हटल्यावर....
भावनांचा हिशेब लगेच
किलोमीटरमधे मांडून
कुरकुरणारीही तूच

आपला प्रवास कायम
समांतर राहणार आहे
हे गृहितच धरलं आहेस का?

पावती

तुझ्या फोटोंसारखीच
तुझी सगळी पत्र केव्हाच
फाडून, तुकडे करुन
फेकून दिली

तू माझ्यासाठी घेतलेल्या
पर्फ्युमची पावती मात्र
जीवापाड जपली आहे
त्या पावतीवर
इतरांना दिसते
ती किंमत, दुकानाचं नाव
इतकंच काय
खरेदीची वेळही नोंदवलेली

तुझी सगळी पत्रं
केव्हाच
इतिहासात जमा झाली आहेत
पण मी आजही
ती पावती 'वाचतो'
तुझ्या पत्रांसारखी

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
जालरंग प्रकाशनाच्या दिवाळी अंकात पूर्वप्रकाशित
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

पत्र

तुला पत्र लिहिताना
'काय' लिहावं

असा प्रश्न कधी पडला नाही

आणि 'किती' लिहावं

याचं भान कधी राहिलं नाही

आज मात्र

नेहमीपेक्षा वेगळंच घडलंय......

अजून कागदावर

एकही अक्षर

उमटलं नाहीये हे......

पानभर लिहून झाल्यावर

लक्षात आलंय

...आणि तू हे न लिहीलेलं पत्र

पोहोचलं म्हणालीस?

पारिजातक

आठवतं तुला? दोन वेगळ्या वाटांवर चालता चालता
एका वळणावर आपण अवचित भेटलो होतो
तेव्हा तू हातात हात गुंफुन
थरथरत्या ओठांनी मला म्हणालीस

एकत्र चालायचं का रे?

"अगं पण......"
पण काय? अरे वेड्या...
एक भयानक वादळ आलंय
धुंद लाटांवर जीवापोटी धडपडताना
आपलं जगणंच एक वादळ झालंय
म्हणूनच साद घालते आहे तुला
निव्वळ माझ्यासाठी नव्हे रे

तुझीही तगमग बघवत नाहीये मला

सारे "पण" विसरुन तुझा हात हातात घेतला

ती जागा आणि तो क्षण अविस्मरणीयच
पण वादळ गेलं आणि लाटा पुन्हा शांत झाल्या
आपल्या वाटा पुन्हा फिरुन वेगळ्या झाल्या
आणि....
तो क्षण निसटलाच तेव्हा
हातातून वाळूचे कण अलगद निसटावेत तसा

आजही मी पुन्हा पुन्हा जातो तिथेच, त्याच वळणावर

ती जागा तशीच आहे

आपण तिथे लावलेल्या रोपट्याचा आता पारिजातक झालाय

तू मात्र भेटत नाहीस आताशा

हरकत नाही, नियतीकडे तक्रारही नाही
कारण तिथे अक्षय जाणवणारा तो गंध
तुझाच तर आहे!!

देशील का?

पावसाचं कौतुक मला नाही फारसं
पण पहिला पाऊस आल्यावर येणारा

ओल्या मातीचा गंध नेहमीच मला सुखावतो

एका श्वासासरशी माझ्या गात्रागात्रांना कुरवाळतो
नकळत माझं मन

शोधू लागलंय साम्य त्याच्यात

आणि तुझ्या केसांच्या गंधात

या मातीच्या गंधासारखाच
तुझ्या केसांचा गंधही
जाणीव करुन देतो मला
की रोजच्या रहाटगाडग्यात

दमलला, पिचलेला, हरवलेला, माझ्यातला "मी"

अजून पुरता जिवंत आहे
वैतागलेला, कंटाळलेला, सरावलेला रोजचाच "मी"
त्याच्याचमुळे श्रीमंत आहे

देशील का तुझ्या केसांचा गंध, कायमचा?
ओल्या मातीच्या सुगंधाला
बंद करुन ठेवलंय आधीच,
माझ्या हृदयाच्या कुपीत

त्याच्या जोडीला हवाय मला "तो"

देशील का मला तो गंध, कायमचा?
मी जिवंत असल्याचा पुरावा म्हणून?

गंध फुलांचा

"गंध फुलांचा" ऐकल्यावर मनात

नेमकं काय दाटायचं

कुणास ठाऊक मला तेव्हा

नेमकं काय वाटायचं

आतून येणारी हाक

त्या हाकेतली आर्त स्पंदनं

याचा ठावच घेतला नव्हता
मनातल्या वादळाचा तेव्हा

अर्थच उमगला नव्हता
येणारी हाक कुणाची होती
की होते ते फक्त मनाचे खेळ?

ती होती का "आशा"च्या आवाजाने निर्मिलेली

एक अगम्य, वेडी आशा.....?
की अव्यक्त भावनांची

हळुवार अमूर्त भाषा?

मग जळमटं बाजूला सारून
जुन्या कपाटातून काढलीच बाहेर

माझ्या आयुष्याची वही

तिची पानं थोडी कोरी

थोडी भरलेली

तुझ्यासमोर ठेवली
तेव्हा सारं काही उमगलं
बांध फोडून मनात दाटलेलं
त्या वहीवर अलगद उमटलं

भरलेल्या पानांना
तुझ्या अक्षराची सोबत झाली
कोरी पानं वाट बघत होतीच
तुझंच अक्षर उमटण्याची

मला न समजलेलं गणित

तुझ्याच अक्षरात सोडवण्याची

जास्त काही लिहीत नाही

एवढंच तुला सांगायचं होतं, यापुढे.....

उघडलेल्या वहीवर अक्षर तुझंच असेल,
एवढंच वचन द्यायचं होतं.